Κάθε καταθλιπτικό τραγούδι
που σέβεται τον εαυτό του,
ξεκινάει με μια απλή,
αλλά στενάχωρη μελωδία,
με μια δόση ματζόρε.
Προτείνεται,
ή οριακά είναι υποχρεωτικό,
να μιλάω με αυτήν τη φωνή
και να λέω με ποιητικά λόγια...
Για το πόσο χάλια νιώθω,
για το πόσο μόνη είμαι,
για τα υπαρξιακά μου,
για το χαμένο σύντροφό μου,
για το πόσο δε με καταλαβαίνετε,
για τις ανασφάλειές μου,
για τα κατορθώματά μου,
για τα μάτια σου,
για τα χάπια μου,
για τότε που δε σου μίλησα,
για τότε που εξαφανίστηκα,
για το πώς ξεχωρίζω,
για τους άλλους,
για τα βρεγμένα μάτια μου,
για το θάνατο,
για τη ζωή που χάνουμε.
Κι’ όσες φορές
κι’ αν τη ζωή ζυγίσω,
το βάρος ασήκωτο,
πέφτει στα πόδια μου.
Κι’ όσες φορές
κι’ αν τη ζωή ζυγίσω,
το δρόμο μού δείχνει,
πάντα προς τα κάτω.
Dark and seething post-punk from Cincinnati that's appealingly janky enough to make a tired genre feel fresh and urgent. Bandcamp New & Notable Aug 31, 2023